دوشنبه ۱/بهمن/۱۳۸۶ - ۲۱/ژانویه/۲۰۰۸
این داستان را در وبلاگ هم‌وطنی بختیاری پیدا کردم و خواستم با شما در میان بگذارم.
ایخوم يه حكايت واقعی كه مین طايفمون اتفاق وهسه و به يه ضرب المثل هم تبديل بيده نه سی‌تون بنويسم شايد به اين دوره زمونه ..به اين حكومت ..شايد مین اداره و شايد هم مین فاميل ايسا هم شاهدس بوئین.
ایگون يه بار ز طايفمون دو نفر به نوم «محمد» و «قلی» به صحرا «سيلاخور دورود» رهدن به دوزی و سر يه خرمنی يه كلی گنم دوزين ...
آودن كه بهرسون كنن .. هو كه نومس «محمد» بيد هی صلوات ايفرسنا و وا يه كاسه‌ای تقسيم ايكرد. «قلی» هم فقط ز صلوات فرسنادن «محمد» فقط «آل محمد»نه ايشنيد ... هی ايشنيد كه محمد ايگو «و آل محمد» ... «و آل محمد»...
خلاصه خيال كرد كه گنمانه سی خوس ایخو ... ناراحت بيد و وا گرزی كه داشت زيد به كپو محمد و گود ... «قُرُمدنگ! همس به آل محمد؟ ... و آل محمد؟ يه دفعه هم بوگو به آل قلی!...»
حالا حكايت مملكت ایمانه ....
تا پست بعدی خدا نيهدارتون ....
از وبلاگ «در مورد زندگی بختیاری»
0 نظر:
Post a Comment