یکشنبه ١٣/اسفند/١٣٨۵ - ۴/مارچ/٢٠٠٧
به تازگی کتابی در ایران منتشر شده به نام «یونانیان و بربرها» نوشتهی امیرمهدی بدیع که در ۶ جلد نوشته شده بود و اکنون در ۱۵ جلد به زبان پارسی برگردانده شده است.
دربارهی امیرمهدی بدیع (١٢٨۴ تا ١٣٧٣) و چند نوشته از وی.
بخشهایی از این کتاب پیشتر در سال ١٣۴٢ توسط احمد آرام به پارسی ترجمه شده بود و محمدعلی جمال‌زاده بر آن مقدمه نوشته بود. اما این ترجمهی تازه یک ترجمهی کامل و روزآمد است.
گزارش کامل مراسم رونمایی کتاب در ٣٠ آبان ١٣٨۴ در خانهی هنرمندان.
گوشههایی از این گزارش:
استاد ژاله آموزگار در معرفی کتاب و نویسنده چنین گفته است:
بیش از هر چیز، بدیع را تدریس تاریخ باستان در مدارس اروپا رنجه کرد... چگونه ممکن است که به نام تاریخ، روایتهای نادرست و اغراقآمیز مورخان یونان قدیم را نسبت به ایران هخامنشی، همچون واقعیتی انکارناپذیر به کودکان آموخت. بدیع از این روی، عزم خود را جزم کرد تا از دل آن چه که مورخان یونانی و مورخان ایرانی نوشته بودند و دیگر اسناد تاریخی، تاریخ واقعی یونانیان و بربرها را بنویسد؛ او روایتهای گوناگون و ضد و نقیض را باهم بررسی کرد و در نهایت این مجموعه که پیش روی شماست، حاصل این کار است.
بدیع هرگز منکر فرهنگ ارزنده یونان نیست. او حتی در این کتاب، بر تاثیر تفکر یونانی بر اندیشه ایرانی نیز مُهر تایید می‌زند و عقیده دارد که جای پای افکار ارسطو، افلاطون، سقراط، جالینوس را در تفکر ایرانی می‌توان دید و هدف او، رو در رو قرار دادن ایران باستان و یونان نیست؛ بلکه او میخواهد ثابت کند که اسناد تاریخی را چشم بسته نباید پذیرفت بلکه باید آنها را نقد کرد.»
کامران فانی از دیگر مترجمان کتاب با اشاره به این که دربار ایرانیان همواره در طول تاریخ صلح را به یونانیان باز گرداندهاند، گفت: «هرچند که ما ایرانیها در جنگهای ماراتن، سالامیس و ... از یونانیها شکست خوردیم، اما به دنبال آن به پیروزی دیپلماتیک دست یافتهایم. جلد آخر این مجموعه با مهرداد ششم به پایان میرسد. مهرداد ششم قهرمان آزادی‌بخش ایران در مقابل روم بوده است و تنها کسی است که درباره آسیا نقش موثری را ایفا کرد... موزارت هم اولین اپرای خود را در سن ١۴ سالگی درباره مهرداد ساخته است و راسین نمایشنامه نویس معروف قرن ١٩ فرانسه نیز بهترین نمایشنامهاش را به نام مهرداد پونتی نوشت. مهرداد ششم نمایشگر روح بزرگوار و آزادیخواه ایران است که با مرگش گوشهای از تاریخ ایران به پایان میرسد و این کتاب نیز همین جا به پایان می رسد.
امیرمهدی بدیع عالم فلسفه بود. در رشته علمی درس خوانده بود و نگاه انتقادی داشت و از دل کتابهایی که او نوشته می‌توان به جهانبینی او پی برد. بدیع با نوشتن کتاب ٧ جلدی «اندیشه، روش و متد» غوغایی کرد و گاستون باشلار این کتاب را به عنوان مهمترین کتاب قرن بیستم معرفی کرد. بدیع در این کتاب بیان میکند که نسبت به فرهنگ یونانی و مورخان یونانی بیاهمیت نیست، اما البته در این کتاب پوست مورخانی چون هردوت را که گاه تاریخ را مغرضانه نوشتهاند را میکند. نگاه او در کل کتاب انتقادی است. ... مورخان غربی همواره غرب را مظهر آزاد و روشنایی و شرق را مظهر ظلم و استبداد معرفی کردهاند.»
0 نظر:
Post a Comment