بزرگداشت فردوسی

یک‌شنبه ۲۹/اردیبهشت/۱۳۸۷ - ۱۸/می/۲۰۰۸

هر ساله روز ۲۵ اردیبهشت را روز بزرگداشت فردوسی نامیده‌اند. اما به نظر من هر لحظه که ما به زبان پارسی سخن می‌گوییم و داستان سام و زال و رستم و سهراب و اسفندیار و ... را می‌دانیم باید سپاسگزار فردوسی باشیم که با تلاش شگرف و شگفت و پشتکار بی‌مانند خود، با فدا کردن بیش از ۳۰ سال از عمر و جوانی و نیرو و دارایی خود، و با آن که دو گوش و دو پایش آهو (=عیب) گرفت از پای ننشست و از زبان پارسی و فرهنگ و تاریخ ایران کاخی پی افکند که هزاران سال است از باد و باران گزند نیافته و سرپناه میلیون‌ها ایرانی در هر گوشه از ایران بزرگ از هر زبان و قوم در روزهای سختی و خوشی و ناکامی و کامیابی بوده است. و همان طور که خودش می‌دانست هرکه دانش و خرد دارد بر کار بی‌مانند او آفرین می‌گوید.

بناهای آباد گردد خراب --------------- ز باران و از تابش آفتاب
پی افگندم از نظم کاخی بلند ------------- که از باد و باران نیابد گزند
چو این نامور نامه آمد به بن --------------- ز من روی کشور شود پرسخن
از آن پس نمیرم که من زنده‌ام ---------------- که تخم سخن را پراگنده‌ام
هر آن کس که دارد هش و رای و دین --------------- پس از مرگ بر من کند آفرین